Zonnetje

Of hoe ontspannen een weekend in de Ardennen kan zijn...

7 maand

Het zijn geen geweldige foto's, technisch gezien dan, maar ze geven wel een antwoord op de vraag:

"Hoe hard kunnen twee zusjes op elkaar gelijken!"

Noor, november 2011, leeftijd: 7 maand

Esmée, februari 2009, leeftijd: 7 maand

Vijsje

Esmée doet de mensen graag lachen. Een grapje dat aanslaat, zal ze enthousiast herhalen voor een ander publiek. Vraag haar om een gekke bek te trekken voor de foto, ze doet het met plezier.

En soms is de humor natuurlijk onbedoeld en snapt zij niet waarom de 'grote mensen' zo moeten lachen.

Zoals een paar weken geleden. Esmée vond op de dag dat haar Bonnie en Grootva gordijnen opgehangen hadden in haar kamer een vijsje in haar bed.

Daarop verraste ze me met de taalkundig perfecte, zeer serieus uitgesproken zin: "Ik ga morgen aan Bonnie vragen of ze een vijsje kwijt is."

Brave zusjes

"En hoe reageerde Esmée op de komst van een zus?" wordt mij vaak gevraagd.

Wel, ze reageerde helemaal anders dan ik verwacht had. Omdat Esmée toen enorm aanhankelijk was, en dan vooral aan mij, en altijd véééééél aandacht wil, dachten we dat ze het wel moeilijk ging hebben om haar mama plots te delen. Maar dat viel reuze mee.

Af en toe klaagt ze wel eens "Ik kan niet stappen! Ik ben ook een baby'tje!" of wanneer Noor honger heeft "Ik wil ook een flesje!". Maar over het algemeen is ze poeslief met haar baby-zus, praat ze er honderduit tegen, leest ze haar boekjes voor, zoekt ze snel een tutje wanneer Noor weent, en betrekt ze Noor bij de spelletjes die ze speelt.

Gisteren, toen ik even boven bezig was, ging plots mijn interne alarmbel rinkelen. "Ik hoor Esmée niet meer beneden. Wat is ze aan het doen?"

Toen ik gauw beneden ging kijken, waren Esmée en Noor alletwee braaf aan het spelen. Dacht ik. Want toen ik even goed naar Noor keek, zag ik een papegaai op haar wang.

2011 strontweer?

Op Facebook vind je tegenwoordig een groep "Strontweer 2011 - ik was erbij".

Ik ben hier ook en ik vind dat 2011, sinds Noor geboren is, nu iets meer dan vier maanden geleden, al prachtige zonnige dagen gaf.

Zoals vandaag.

Esmée leefde zich uit op één van de vele speeltuigen in Park Spoor Noord...

... en ik genoot met Noor van aan de zijlijn van de zon, het briesje, mijn nieuw kleedje en het zand tussen mijn tenen.

Onze meid werd vorige week drie!

Een interessante leeftijd, drie jaar. Esmée gedraagt zich soms als een prinses, dan weer als een tiran. Is altijd altijd poeslief voor haar zus. Loopt, springt en klimt dat het geen naam heeft, zoekt elke dag haar grenzen op. Kan al aardig wat praten, discussiëren en grapjes maken. Probeert van alle werkwoorden vervoegingen uit. Weent luid, schaterlacht allerhartelijkst en kan dat alletwee in een tijdsspanne van nog geen vijf seconden. Zoals vandaag.

Ik weet niet meer waarom ze zo luid aan het huilen was, maar om haar te doen stoppen, zong ik heel hoog: "Niet weneeeen!"

Esmée schoot keihard in de lach om dan droog te poneren: "Doe niet zo belachelijk, mama."

Daar had ik niet van terug.

Esmée op stap met een kledingrek op wieltjes (luid): "Toeoeoet! Toeoeoet! Toeoeoet!"

Mama: "Esmée, niet zo luid. Noor slaapt."

Esmée (lichtjes verbaasd en verontwaardigd): "Maar het is een luide trein, mama."

Normandië

Een weekje vakantie in Normandië.

Boeken gelezen, spelletjes gespeeld, ... redelijk wat regen gehad.

Maar toen de zon dan toch scheen, scoorde ik deze foto's.

Happy happy

Drie maand. En ons meisje wordt alsmaar vrolijker en vrolijker.

Ik heb het al vaak gedacht: het is een leuk kindje.

:-)

Kusjes

Soms kan ik het niet laten om mijn dochters veel kusjes te geven op hun bolle zachte wangetjes, linkerwang, rechterwang, linkerwang, rechterwang, ...

Zegt Esmée: "Maar mama, ik ben toch niet jarig."

Handig

Mijn jongste dochter ontdekte net haar handjes! En net als bij Esmée had ik het gevoel getuige te zijn van een waar mirakel. :-)

Go Noor!

Blankenberge

Zo zitten twee zusjes te wachten tot hun ouders het weekendverblijf gepoetst hebben. Let op het verschil in haardos en in benen. Hun bolle buikjes zijn op deze foto wel nog redelijk vergelijkbaar. :-)

O ja, ze hadden wel degelijk iPhones (en iPads) in de seventies.

Klein maar zeeeer fijn

Zoals beloofd een berichtje over het resultaat van onze verbouwing.

Ik begin met onze stadstuin.

Ok, het is niet echt een tuin, eerder een koer. Dit terras, tot voor kort een L-vorm van 25 vierkante meter, was drie jaar geleden de reden waarom we na een maanden durende huizenjacht toch voor dit huis kozen.

De L-vorm werd een rechthoek van 35 vierkante meter en Campo, De Smet & Jacoby ontwierpen en beplantten de invulling ervan: achteraan een border met vooral grassen, varens, hosta's en bamboe en centraal een heuvel met een meerstammige krentenboom en als bodembedekker...

... kleine, lekkere ...

bosaardbeitjes!

Op wie lijkt het kind?

Op wie lijkt de baby? Een veelgestelde vraag en altijd voer voor discussie. Noor zou al dezelfde trekken hebben als haar nonkel Frederic, of haar Grootva, of mij.

Ik vind dat ze vooral als twee druppels water gelijkt op haar zus. En als dat zo blijft dan ziet ze er binnen 2,5 jaar zo uit:

Huiswerk voor school

De school waar Esmée nu al drie maand naar toe gaat, is in vele opzichten helemaal anders dan de kleuterschool 'uit mijn tijd'.

(Heb ik altijd een rare uitdrukking gevonden, 'uit mijn tijd'. Mijn tijd is nog altijd bezig, denk ik dan. Maar goed, mijn schooltijd ligt al even achter mij. U weet wat ik bedoel.)

Het is om te beginnen een stedelijke school, in een stadse omgeving, met een multicultureel publiek. Niet te vergelijken met de katholieke school in het boerendorpje waar ik mijn leerloopbaan begon.

En we zijn intussen ook dertig jaar verder. In elke klas staat tegenwoordig een computer, waar zelfs de kleuters hun 'muisvaardigheden' kunnen oefenen en de school heeft een zeer actieve website, gewebmastered door meester Geert van de peuterklas.

Esmées school is ook veel actiever dan ik mij kan herinneren van mijn kleuterperiode. Op die drie maand dat Esmée er al zit, hebben wij, de ouders, al verschillende uitnodigingen gehad, voor een opendeurdag, een ouderdag, een carnavalstoet, een ontbijtbuffet, ... en ik vergeet er misschien nog enkele.

Vorige week vonden we een briefje in Esmées boekentas met de boodschap:

"Beste mama, papa,

Volgende week werken we rond het thema "familie".

Brengen jullie foto's mee van mama, papa en kinderen?

Groetjes,

Juf Jelle en Meester Geert"

"Verdorie, mogen we dit weekend zeker niet vergeten," was het eerste wat ik dacht. Ik zou niet willen dat mijn dochter zich door de schuld van haar vergeetachtige moeder uitgesloten zou voelen op school, zeker niet als het thema "familie" is en er een hele week over mama en papa gepraat wordt.

Een heel weekend heb ik aan die foto's gedacht, maar voor de rest niets voor gedaan uiteraard, tot zondagavond mijn frank viel dat wij thuis nog niet kunnen afdrukken!

Dus Esmée op maandag zonder foto's naar school...

Gisteren vroeg ik toch nog eens schoorvoetend aan juf Jelle, en met het flauwe excuus van de printer, of het nog de moeite was om foto's mee te geven.

"Zeker!" antwoordde juf Jelle enthousiast. (Juf Jelle is altijd enthousiast.) "Mail ze mij anders door! Mijn emailadres is jufjelle@.... "

E-mail! Wat een fantastische uitvinding! (En ook de reden waarom wij nog geen printer geïnstalleerd hebben.) Een optie waar ik ook totaal niet aan gedacht had, omdat ze "in mijn tijd" gewoon helemaal niet bestond.

Dus vanmorgen toch nog snel wat foto's doorgemaild naar juf Jelle: